LOADING

Type to search

Dzieci

Szczypanie, gryzienie, kopanie – skąd tyle agresji u małych dzieci?

Kopanie, bicie, gryzienie – to zachowania, które bardzo często można zaobserwować u młodszych dzieci, niezależnie od środowiska i etapu w rozwoju. Mogą być jedynie jednorazowym wybrykiem w sytuacji konfliktowej, po którym dziecko poprawia swoje zachowanie i rozumie swój błąd, jednak mogą one także cechować się powtarzalnością i wymagać pewnych kroków, które będą zapobiegać występowaniu agresywnych zachowań.

Zrozum, co się dzieje

Kluczem do efektywnej i dobrze ukierunkowanej pomocy jest zrozumienie mechanizmu, jaki powoduje agresję u dziecka. Może ona być spowodowana brakiem umiejętności komunikacji, co jest często spotykane u dzieci w wieku od 18 miesięcy do 2 lat. Jednak w przypadku starszych dzieci tego typu zachowania mogą wynikać z faktu, iż nigdy nie miały one okazji nauczyć się, w jaki sposób mogą okazywać swoje uczucia i porozumiewać się z otoczeniem. Powodów, dla których dziecko zachowuje się agresywnie jest wiele, wśród nich znajdują się między innymi:

  • brak nadzoru osób dorosłych,
  • kopiowanie zachowania agresywnych i niegrzecznych rówieśników,
  • samoobrona, strach,
  • przeżywanie sytuacji stresowych,
  • nadmierna stymulacja bodźcami,
  • brak rutyny, ogólna, nasilona frustracja lub zmęczenie.

Należy zaobserwować, w jakim środowisku i w jakich sytuacjach dziecko zaczyna zachowywać się agresywnie. Jakie sytuacje stymulują takie zachowanie? Wobec kogo najczęściej dziecko okazuje agresję? Odpowiadając na te pytania można określić, co wpływa w ten sposób na dziecko i zmierzyć się ze źródłem problemu.

Co możesz zrobić jako rodzic

Przy pierwszych oznakach agresji należy jak najszybciej zareagować, nie przyciągając zbyt dużej uwagi otoczenia. Mechanizm skupiania uwagi na agresorze może wynikać na przykład z głośnego krzyczenia na dziecko, rozmów z rodzicami dookoła o swoim zakłopotaniu, złości, oraz zmuszaniu dziecka do natychmiastowych przeprosin. Po krótkim komunikacie uświadamiającym dziecko, że robi źle, należy zwrócić się w stronę ofiary i pocieszyć ją, przeprosić, pokazując dziecku właściwe zachowanie. Nie wolno reagować złością! W pierwszym odruchu bardzo łatwo jest rozpocząć walkę z agresją dziecka za pomocą złości, zastraszenia czy krzyku, jednak może to spowodować nasilenie zachowań, których chcemy dziecko oduczyć. Obniż ton głosu, mów do dziecka łagodnie, lecz stanowczo. Poczekaj, aż się uspokoi. Dopiero wtedy porozmawiaj o jego zachowaniu. Ważna jest rozmowa na temat odczuwania negatywnych emocji i pokazanie dziecku, że można z nimi radzić sobie w inny sposób. Dobrym pomysłem jest też ograniczenie telewizji, gier komputerowych czy kontaktu z telefonem komórkowym – dzieci naszpikowane bodźcami często przejawiają skłonności do agresji, łatwej irytacji i mają problemy ze skupieniem.

Gdy pomoc rodzica nie wystarcza

Czasem dziecięca agresja przerasta możliwości rodzica. Jeśli, pomimo starań i prób wyeliminowania źródła problemu, dziecko w dalszym ciągu wykazuje skłonności do agresywnego zachowania, nie uznaje żadnego autorytetu, wybuchy są regularne i częste, zalecana jest pomoc psychologa dziecięcego lub psychoterapeuty. Należy zwrócić uwagę na to, czy dziecko z uporem nie robi rzeczy, które mają na celu skrzywdzić, rozzłościć lub upokorzyć innych, jest chronicznie poirytowane lub drażliwe, wybuchy agresji następują bardzo szybko, pod wpływem niewielkich, błahych impulsów. Sygnałem alarmowym jest także skłonność do obwiniania innych, powtarzające się kłamstwa oraz mściwe zachowania.

Podsumowanie

Istnieje wiele sposobów na to, jak można pomóc dziecku zmagającemu się z agresją i agresywnymi zachowaniami. Należy do problemu podejść spokojnie, szukając jego źródła i eliminując czynniki, które przyczyniają się do takich zachowań u dziecka. Kiedy agresywne zachowania powtarzają się regularnie, a Ty nie potrafisz zapanować nad dzieckiem, warto zwrócić się po pomoc do psychologa.

Źródło: rodziceidzieci.com – psychiatra dziecięcy